KENNIS

Sinds er op de aarde leven is ontstaan vindt er op een of andere manier kennisoverdracht plaats. Cellen ‘weten’ automatisch hoe ze zich moeten vermenigvuldigen of vernieuwen. Er zijn vlindersoorten die gezamenlijk of alleen duizenden kilometers af leggen om op een bepaalde plek te paren en sommige planten in droge gebieden weten precies hoelang ze met hun watervoorraad kunnen doen totdat de volgende regenbui zich aandient. Hoe weten deze organismen dit?

Op onze planeet Aarde, die in de oude overleveringen Terra wordt genoemd, gebruikt het mensenras ook verschillende manieren om kennis te bewaren en over te brengen. Zo gebruiken de Aboriginals in Australië de didgeridoo om verhalen te vertellen aan hun kinderen en ze dingen te leren over hun eeuwenoude gebruiken. De Native Americans in Noord Amerika doen corroborees om hun overleden voorvaderen aan te roepen voor bescherming en wijsheid en meerdere stammen in Afrika gebruiken zang en dans om in een overkoepelend groepsbewustzijn te komen. Zo hoeven ze niet meer met elkaar te praten en voelen ze elkaar zo goed aan dat telepathisch contact genoeg is en verbale communicatie overbodig is geworden.
Ongeveer 5.000 jaar geleden in het Egyptische tijdperk zijn bovenstaande methoden en gebruiken minder geworden. Rond die tijd hebben we het schrift ontvangen. Dat maakt veel van bovenstaande gebruiken helaas overbodig, maar het heeft natuurlijk ook voordelen. Het heeft er in ieder geval voor gezorgd dat we minder gevoelig zijn geworden en minder ontvankelijk voor kosmische energieën die ons willen helpen met onze ontwikkeling. Het was immers niet meer nodig om zelf dingen te onthouden. We schreven het gewoon op.  

Nog een van die gebruiken welke nog steeds bestaat, wordt gehanteerd door de laatste afstammelingen van de Maya’s in Midden Amerika. Zij begroeten elkaar met de woorden In Lak’ech Ala K’in. Vrij vertaald betekent het: Ik ben een andere jij. De grondgedachte ervan is mooi en puur. Namelijk:

Jij bent een andere mij
Als ik jou pijn doe
Doe ik mezelf pijn
Als ik van jou houd en je respecteer
Houd ik ook van mezelf

De Maya’s weten dat ze een ziel zijn. Volgens hen heeft elk mens een ziel die afkomstig is uit dezelfde bron: het Universum. Keer op keer komt elke afzonderlijke ziel terug op aarde om bepaalde lessen te leren die je bijna alleen hier kunt ervaren. Met respect voor de verschillende paden die de verschillende zielen doorlopen groeten zij elkaars universele, nog onaangetaste Ziel. Ze zijn elkaars gelijke. 

Onafhankelijk van elkaar, d.w.z. zonder dat ze bewust met elkaar hebben gecommuniceerd, weten alle oude wereldvolkeren dat ze onderdeel zijn van iets groters. Elke afzonderlijke ziel is een gefragmenteerd stukje uit de Bron. Door zichzelf in meerdere levens te ervaren kan de Ziel weer versmelten met de Bron. Bij de ene ziel duurt dat proces wat langer dan de andere. Echter, bij elke Ziel komt er een kantelpunt. Zelfontwikkeling, zelfliefde en de daaruit voortvloeiende behoefte je dienstbaar te maken aan een collectief of groter geheel zijn dan de dingen waarop je je wil gaan focussen, in plaats van jezelf op de eerste plek te willen zetten. De wijsheid van je hart wordt meer voelbaar. Daar zit de echte kennis en wijsheid!