AUTOBIOGRAFIE
Ik ben opgegroeid in Maasland. Vertrouwd, beschermd en rustig. Ik heb een liefdevolle opvoeding gehad en er was alle ruimte om kind te zijn, letterlijk en figuurlijk. In mijn jeugd is sporten er met de paplepel ingegoten en tot op de dag van vandaag is het nog steeds mijn grootste vrijetijdsbesteding.
Zowel teamsporten als individuele sporten vind ik leuk. Op de basisschool wilde ik altijd al gymleraar worden. Dus zo gezegd zo gedaan. Via het voortgezet onderwijs en het MBO ging ik naar het HBO en voor ik het wist was ik gymleraar op het voortgezet onderwijs. Al vijftien jaar geef ik met groot plezier les aan mijn leerlingen en koester ik mooie herinneringen aan hun ontwikkeling. Het mooie aan mijn vak op school is niet alleen de ontwikkeling van de leerlingen op fysiek vlak, maar ook op emotioneel en mentaal vlak.
Hetgeen me aan sport altijd heeft gefascineerd is de complete ervaring van het mens-zijn. Zowel voor, tijdens als na de inspanning. het werkt voor mij meditatief. Ontspanning door inspanning.
Een andere grote hobby is reizen. Elke plek waarvan ik het geluk heb gehad hem te mogen bezoeken heeft zijn eigen charme. De mensen hebben overal hun eigen gebruiken, de natuur zijn eigen manier om te laten zien hoe wijs en mooi ze is en elke plek geeft me een ander gevoel. Ik vind de wereld en al zijn bewoners prachtig. Tijdens het reizen kom ik niet alleen in contact met andere mensen, maar ook met mezelf. Ik heb mogen ervaren dat er in ieder mens iets goeds zit en dat is bepalend geworden voor mijn benadering naar de mensen om me heen.
Ik houd van muziek en van muziek maken. Het is te allen tijde verbindend in de breedste zin van het woord. De didgeridoo is het instrument waar ik het meest van kan genieten. Het is tevens het instrument dat ik gebruik voor Sterrenthuis.
Zover als dat ik me kan herinneren heb ik een groot invoelend vermogen gehad. Als kind al nam ik energieën waar die de mensen om me heen kennelijk niet zagen of voelden. Als er iemand boos was, voelde ik zelf ook woede. Als er iemand moest lachen werd ik ook blij.
Negatieve gevoelens mogen er vanzelfsprekend zijn. Ik probeer een schouder te bieden voor de mensen die het nodig hebben. Door de jaren heen is dat een van mijn grootste kwaliteiten geworden en heb ik mijn gevoeligheid leren gebruiken als iets positiefs waar ik goed mee kan doen.
Er zijn twee kinderen in mijn leven gekomen voor wie ik de wereld over heb. Mijn rol als vader is de mooiste die me tot nu toe in dit leven is toebedeeld. Ik geniet van hun malle capriolen en ze op te zien groeien tot de kleine mensjes die ze nu al zijn. Zonder uitzondering zijn zij waar ik het meest van geniet.
Iedereen doorloopt zijn eigen unieke Zielenpad. Op zijn eigen tijd. Met eigen keuzes en eigen thema’s die ervaren willen worden. Soms komen er mensen op je pad die je daarbij inspireren. Ik heb een aantal mensen op mijn pad gekregen van wie ik veel heb mogen leren. Ik zal ze er altijd dankbaar voor blijven. Het zijn allemaal mensen geweest die me vanuit hun eigen wijsheid dingen hebben verteld. Ik kon vaak niet stoppen met luisteren en vragen. Ik heb een niet te stillen honger naar kennis en een blijvende nieuwsgierigheid naar alles dat met leven en bewustzijn te maken heeft.
Zo merkte ik dat ik zelf ook wijsheid bezat waarvan ik niet wist dat ik het had. Sodemieters! Dat was het uitzoeken waard! Door veel te lezen, dingen uit te zoeken, te reizen, met mensen te praten en de tijd te nemen om de dingen die ik over mezelf ontdekte te integreren, ontwikkelde ik een eigen wijze van ‘kijken’ naar alles in mezelf en alles buiten mezelf. As within, so without.
Zo gebeurde het dat ik in 2019 in een klein dorpje in Nieuw Zeeland ’s avonds naar de sterren zat te kijken. Blij als een kind zat ik op mijn campingstoel bij de camper, want op het zuidelijk halfrond zie je een heel andere sterrenhemel dan bij ons op het noordelijk halfrond. Het was zo helder dat je de spiraalarm van ons sterrenstelsel de Melkweg kon zien lopen. Bekende sterrenbeelden bij ons zijn bijvoorbeeld de Grote en de kleine Beer, de Draak en Cassiopeia. Op het zuidelijk halfrond staan het Zuiderkruis en de Centaur prachtig aan de hemel en kun je, als je weet hoe je kijken moet, de grote en kleine Magelhaense Wolken zien! Na een tijdje omhoog te hebben gekeken viel mijn blik op een heldere, groenachtige ster. Hoe langer ik er naar keek, hoe meer hij me boeide. Ik bleef kijken en mijn hart ging sneller kloppen. Op een gegeven ogenblik was ik alleen nog maar Zielsbewustzijn en reisde ik naar de ster toe. Ik keek er om me heen en zag allemaal bekende dingen. Er waren zielen die ik kende. Ze verwelkomden me met een brede lach. Er waren gebouwen. Er waren heuvels. Ik herkende alles en voelde me meer thuis dan ooit tevoren. Er was geen fysieke, stoffelijke realiteit zoals hier. Alleen een onstoffelijke, hoog frequente vorm van een beschaving die ik kende als mijn broekzak. Het moment duurde maar kort en voor ik het wist, was ik terug in Nieuw Zeeland. In mijn campingstoel. Voeten op de grond in het gras. Er liepen tranen over mijn wangen. Wat had ik zojuist meegemaakt? Hoe kon dit? Er kwamen direct veel vragen bij me op, maar ik voelde dat die vanzelf beantwoord zouden worden. Alles was goed.
In de maanden die volgden vielen alle puzzelstukjes op zijn plek. Ik begon te beseffen dat ik op een plek was geweest die mijn thuis was. In de sterren. Zoals de aarde nu hier mijn thuis is. Wat een geruststellend gevoel! Wat een fijne gedachte! En toen rees de logische vraag: Als ik dat heb.. Hebben andere mensen dat dan ook? Het antwoord is even logisch als de vraag: Natuurlijk! Voorzichtig begon ik eens om me heen te vragen aan bekenden of ik eens bij ze mocht ‘kijken’. En de uitkomsten waren op zijn zachtst gezegd mind blowing! Gestimuleerd door de enthousiaste reacties, door het warme gevoel dat ik ervaarde als ik iemand er mee had geholpen en urenlange gesprekken met mijn lieve vrouw, ben ik alles verder gaan ontwikkelen. Zo ontstond Sterrenthuis.
